Omschrijving
Michiel Hoogeveen raakte als jonge politicoloog in de ban van Noord-Korea en is inmiddels iemand met grote expertise. Zijn boek schetst de situatie van Noord-Korea gedurende de laatste 30 jaar, met de nadruk op de huidige ontluiking van het land, in economisch en geopolitiek opzicht. Wat zijn de opspelende belangen,  waarom doen ze wat ze doen? Hoe is Noord-Korea in een isolement terecht gekomen, en zijn de Noord-Koreanen werkelijk zo idolaat van hun leider als het lijkt?
Hoogeveen schetst een eerlijk en integer portret van het land en haar inwoners, en heeft ook flinke kritiek in zijn pen zitten. Maar omdat we van kritiek hooguit iets over onszelf leren, bevat zijn boek voornamelijk een realistisch beeld van een van de meest raadselachtige landen van het moment,  misschien nog raadselachtiger dan wijzelf.

On May 16 2018, I joined a round-table event in The Hague with a delegation from the Korean National Peace Committee (KNPC). The meeting, hosted by the Global Partnership for the Prevention of Armed Conflict, (GPPAC), took place at the Peace Palace. Since 2015, GPPAC has been facilitating the Ulaanbaatar Process, a track II dialogue initiative in the Korean peninsula. In the framework of this process, a delegation from the KNPC, a North Korean organization, visited The Hague, the Netherlands.

​The aim of the meeting was to offer KNPC representatives the opportunity to present their work to a select group of The Hague-based practitioners and experts as well as to engage in mutual exchange and learning around peace building and other current developments on the Korean Peninsula. Representatives of international organizations and academia engaged in a lively discussion on the importance of the complete denuclearization of the Korean Peninsula and the inter-Korean peace process.

In addition, I showed the delegation The Hague and explained about the history of the Netherlands.

(As published on The Post Online (TPO.nl)
​
De Olympische Winterspelen in Zuid-Korea waren niet alleen een toneel voor sport, maar ook voor diplomatie. Noord-Korea was met het ceremonieel staatshoofd en de zus van Kim Jong-un met de meest zware delegatie ooit naar het Zuiden gekomen. Toch was de algemene verwachting dat na die verzoenende Olympische Spelen de nucleaire spanningen op het Koreaanse schiereiland weer snel zouden oplopen. Tot vandaag.

De Zuid-Koreanen hebben na de Olympische Spelen doorgepakt en stuurden een delegatie naar het Noorden voor verdere gesprekken. De Zuid-Koreaanse delegatie werd ontvangen door de ‘grote leider’ Kim Jong-un. Het resultaat van deze ontmoeting heeft vriend en vijand verrast.

Een directe inter-Koreaanse hotline
Volgens de Zuid-Koreanen is er een directe inter-Koreaanse hotline gepland tussen de leiders van beide landen. Bovendien zijn er meteen nieuwe diplomatieke gesprekken gepland voor eind april. De grootste doorbraak is echter dat Noord-Korea heeft aangegeven dat de kernwapens niet meer nodig zullen zijn als de veiligheid van het regime is gegarandeerd. Om dat te bereiken zou Noord-Korea bereid zijn om met de Verenigde Staten te praten en de relaties te normaliseren. Bovendien zal Noord-Korea, zolang de diplomatie doorzet, geen nucleaire- of rakettesten uitvoeren.

Doorbraak
Hiermee lijkt eindelijk een doorbraak te zijn bereikt in de nucleaire impasse. Al jaren eisen Zuid-Korea en de Verenigde Staten dat Noord-Korea stopt met het testen van nucleaire wapens en raketten.
De Zuid-Koreanen lijken effectief te hebben gehandeld om de Noord-Koreanen deze stap te hebben doen zetten. Het blijft natuurlijk afwachten of de Noord-Koreanen deze toon zullen aanhouden, maar aangezien zelfs Kim Jong-un bij de gesprekken met de Zuid-Koreanen aanwezig was lijkt dit vooralsnog het geval.


Richard Nixon
Voor Trump biedt deze situatie een unieke kans. Met zijn beleid van ‘maximale druk’ heeft hij het afgelopen jaar met steeds stevigere internationale sancties Noord-Korea geprobeerd te dwingen tot onderhandelingen. Die mogelijkheid lijkt zich nu voor te doen.
Ik maakte eens de vergelijking tussen Donald Trump en Richard Nixon. Terwijl Nixon tegenwoordig vooral bekend staat om Watergate, vergeet men vaak dat hij een van de grootste diplomatieke doorbraken van de 20 eeuw heeft geforceerd. In 1972 wist hij, ondanks (of misschien wel dankzij) zijn licht ontvlambare retoriek, tijdens zijn ontmoeting met Mao Zedong de relatie met China te normaliseren.
​
Wat Nixon met China deed, kan Trump met Noord-Korea doen. Met alle binnenlandse beslommeringen, heeft Trump bovendien ernstig behoefte aan zijn eerste diplomatieke succes. Dankzij Zuid-Korea heeft hij nu de kans om direct met Noord-Korea te onderhandelen over de door zijn voorgangers verwaarloosde dossiers. Een doorbraak in de vastgelopen relatie met Noord-Korea zou niet alleen de geopolitieke situatie verbeteren, maar ook Trump zijn presidentschap de hoognodige glans geven.

(Gepubliceerd op TPO.nl)
​
Het was een historisch moment. Bij de openingsceremonie van de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea waren de zus van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un, en het ceremonieel staatshoofd van Noord-Korea aanwezig. Onder hun toeziend oog kwamen de atleten van de Korea’s met de ‘herenigingsvlag’ het stadion binnen. Na een periode van flinke geopolitieke spanningen, was dit een uniek moment. Toch is er ook kritiek. Noord-Korea zou met deze ‘Olympische verzoening’ een wig willen drijven tussen de alliantie van de Verenigde Staten en Zuid-Korea.

Het waren echter de Verenigde Staten die zichzelf buitenspel zette. Zo zou Kim Yong-nam, Noord-Korea’s staatshoofd, tegenover de Amerikaanse vice-president Mike Pence zitten bij de Olympische receptie. Pence besloot daarom niet op te komen dagen, en kwam daardoor te laat voor de toespraak van de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in. Toen hij eindelijk arriveerde gaf hij iedereen behalve Kim een hand en ging toen snel weer weg. Als het al de bedoeling was van Noord-Korea om de relatie tussen Zuid-Korea en de Verenigde Staten te verstoren, wordt het ze op deze manier wel heel makkelijk gemaakt.

Onomkeerbare denuclearisatie

Het is tekenend voor het beleid van de Verenigde Staten jegens Noord-Korea. Sinds Noord-Korea heeft aangegeven nucleaire wapens te ontwikkelen, is het primaire doel van de Verenigde Staten geweest dit tegen te houden. De voorwaarden zijn duidelijk: Er zal een beleid van verstikkende economische sancties en politieke isolatie van kracht zijn zolang Noord-Korea niet overgaat op complete, verifieerbare en onomkeerbare denuclearisatie. Pas daarna willen de Verenigde Staten weer met Noord-Korea de dialoog aangaan. Er zijn dus nog nauwelijks diplomatieke contacten tussen de landen. Hierdoor is de ruimte om te onderhandelen klein, terwijl het wantrouwen steeds toeneemt. De kans op een militaire escalatie is alleen maar groter geworden.

Maneschijnbeleid

Dit realiseert President Moon Jae-in zich ook. Daarom heeft hij het vastgelopen toenaderingsbeleid van Zuid-Korea tot Noord-Korea, het zogeheten ‘zonneschijnbeleid’, uit het slop getrokken. Officieus omgedoopt tot ‘maneschijnbeleid’, is Moon groot voorstander van laagdrempelige inter-Koreaanse samenwerkingsprojecten. Hij beseft zich dat de Olympische Winterspelen hem een kans bieden om de politiek gespannen situatie op het Koreaanse schiereiland te normaliseren. Met het bezoek van de Noord-Koreaanse delegatie tijdens de Olympische Spelen, lijkt hem dat voorzichtig te lukken.
In plaats van dit tegen te werken, zouden de Amerikanen gebruik moeten maken van de toenaderingspolitiek van Moon. De randvoorwaarden van onmiddellijke denuclearisatie zouden zij dan ook moeten laten vallen. Net als Moon, zouden de Verenigde Staten open moeten staan voor dialoog met Noord-Korea. Dit hoeft niet gelijk over de nucleaire wapens te gaan, maar ook over kleinschalige projecten. Door bijvoorbeeld Amerikaanse hulporganisaties beter toegang tot Noord-Korea te verlenen, en bepaalde sancties te verlichten in ruil voor een stop op de rakettesten. Zogeheten confidence-building measures kunnen uiteindelijk bijdragen aan de normalisatie van de gespannen relaties.

De Olympische Winterspelen bieden hiervoor een geschikt platform. Echter liet Pence zien bij de Olympische receptie dat de Amerikanen hier geen oren naar hebben. Het is dan ook de vraag hoe snel de spanningen na de Olympische Winterspelen weer zullen oplopen.

(via TPO.nl)

Eens in de zoveel tijd staan er in de media grote headlines dat Noord-Korea weer een rakettest heeft uitgevoerd. Vervolgens komen de experts aan het woord die claimen dat een nucleair doemscenario nu écht dichtbij is. Nadat het stof is neergedaald, valt er weer een oorverdovende stilte. Tot de volgende Noord-Koreaanse test.
Ondertussen hebben veel mensen van Noord-Korea een heel eng beeld gekregen. Niet onterecht. Het nieuws over Noord-Korea staat tenslotte bol van de excentrieke leiders die hun eigen bevolking onderdrukken en beschikking hebben over een arsenaal aan kernwapens. De angst dat de jonge, roekeloze Kim Jong-un op de rode knop drukt wordt vaak benadrukt. Maar is de kans dat dat gebeurd eigenlijk wel zo groot?
Vanwege de schijnbare onvoorspelbaarheid van Noord-Korea, nemen de Verenigde Staten het zekere voor het onzekere: Noord-Korea moet zo snel mogelijk het kernwapenprogramma weer opgeven. Pas dan kan er met het regime worden onderhandeld. Maar de gedachte achter deze strategie is verkeerd. Het gedrag van Noord-Korea is namelijk verre van gek en maar al te rationeel. De angst dat Noord-Korea een nucleaire holocaust zal ontketenen is ongegrond.
Regime overlevingLang heeft de internationale gemeenschap vastgehouden aan de voorspelling dat Noord-Korea, als zwak, geïsoleerd land, zou bezwijken onder binnen-of buitenlandse druk. Voornamelijk in de jaren 1990, na de val van de Sovjet-Unie, was Noord-Korea volgens velen geen lang leven meer beschoren. Zonder de economische steun van China en Rusland zou het regime vanzelf imploderen. Maar het Noord-Koreaanse regime viel niet. Zelfs niet toen eeuwig president Kim Il-sung in 1994 overleed en het regime haar eigen bevolking in de jaren erna slachtofferde met een hongersnood.
De reden dat Noord-Korea nog bestaat is omdat het regime door de jaren heen in staat is geweest om met kunde en uiterste precisie ingewikkelde beslissingen te nemen over binnenlandse en buitenlandse politiek. Noord-Korea is, in tegenstelling tot het beeld van velen, geen gekke en roekeloze vijand, maar eerder ijskoud en rationeel ten behoeve van hun eigen overleving. Het regime heeft alle externe en interne bedreigingen zo effectief mogelijk de kop ingedrukt.


De ontwikkeling van kernwapens hebben voor Noord-Korea enkel het doel om regime overleving en stabiliteit te garanderen. De Noord-Koreanen hebben gezien hoe het is afgelopen met Moammar Khadaffi en Saddam Hoessein, die beide hun nucleaire wapens opgaven in ruil voor onderhandelingen met het Westen. De recente uitspraken van CIA directeur Mike Pompeo, die hintte naar het Amerikaanse verlangen van regimeverandering in Noord-Korea, bevestigen voor de Noord-Koreanen dat hun gekozen beleid de juiste is. Met nucleaire wapens en de theoretische mogelijkheid om Amerikaans grondgebied te raken, heeft het regime de garantie dat zij niet militair zullen worden aangevallen.
Maar regime overleving is ook de reden waarom Noord-Korea nooit uit zichzelf zal aanvallen. Een aanval van Noord-Korea staat voor hen namelijk gelijk aan zelfmoord. In minder dan een dag kunnen de Amerikanen Pyongyang in as leggen. Binnen de internationale betrekkingen staat dit bekend als de nucleaire afschrikkingstheorie: Voordat een land een ander land met nucleaire capaciteiten aanvalt, zal het zich ook realiseren dat het risico bestaat dat zij deze kunnen terug verwachten.
Accepteer de kernwapensDat is ook de reden dat er geen vooruitgang lijkt te zitten in de ontwapening van Noord-Korea. Er kan namelijk geen vooruitgang meer worden geboekt. Noord-Korea zal nooit haar nucleaire wapens opgeven. Zeker niet als de Verenigde Staten dat eisen. Tegelijkertijd weigeren de Verenigde Staten ook maar een woord met het regime te wisselen, zolang het haar nucleaire wapens niet onmiddellijk opgeeft. Deze uitzichtloze impasse duurt al jaren voort.
De enige oplossing is te accepteren dat Noord-Korea nucleaire wapens heeft en van daaruit de dialoog met het regime aan te gaan.  Onlangs werd een toenaderingspoging van Zuid-Korea door Noord-Korea afgewezen. Dat komt omdat denuclearisering nog steeds het doel van die onderhandelingen was. Het lijkt misschien paradoxaal, maar om de relatie met Noord-Korea te normaliseren zullen Zuid-Korea en de Verenigde Staten hun eis tot denuclearisering moeten laten vallen. Wellicht dat er dan nog een mogelijkheid is om de verdere ontwikkeling van het kernwapenprogramma te stoppen.
Op de laatste G20-top liet Putin aan president Moon van Zuid-Korea weten dat Noord-Korea een serieus probleem is, maar het belangrijk blijft dat het Noord-Koreaanse regime moet kunnen blijven functioneren. Putin heeft hierin gelijk. Want als de overleving van het Noord-Koreaanse regime in gevaar komt, zal het gekke dingen gaan doen. Net als Putin zouden de VS zich ook moeten realiseren dat regime change en denuclearisatie niet de oplossing zijn voor het doorbreken van de Koreaanse impasse. Wij zullen het niet leuk vinden, maar Kim Jong-un is here to stay. Zolang de Verenigde Staten geen toenadering zoeken, zullen dezelfde headlines over Noord-Korea nog vaak in het nieuws terugkeren.

Origineel artikel: http://politiek.tpo.nl/2017/07/29/angst-noord-korea-is-ongegrond-accepteer-kernwapens/

Last week, I returned from Pyongyang after spending a week in North Korea. Together with GPI Consultancy, I organized a new press mission to the DPRK. The applicants were Ukrainian television, the Dutch newspaper NRC and the German online magazine Focus Online. I already visited in 2015 with the NOS. However, it was good to be back to compare how the country is developing. Especially after having spend some time in South Korea in October last year, this made the visit to the DPRK extra special. 

Having visited the DPRK for 3 times now, I must say the capital Pyongyang is developing quite impressively. The roads have improved, skyscrapers are rising, new restaurants and kiosks are everywhere and more traffic is seen in the streets. Luxurious European car brands such as Audi, Volkswagen and Mercedes are more regularly seen (and these are not the older models). Comparing the city to my first visit in 2014. it has vastly improved for the benefit of the people. It is confirmed again; when you are allowed to live in Pyongyang and you abide to the rules of the regime, your life in the DPRK is quite reasonable. You have free education, employment, housing and if you are really in the upper echelons: access to foreign currency.

I especially experienced this when we went to the Pyongyang International Trade Fair 2017. This is basically a consumer fair for wealthy North Koreans to go shopping. We saw people buying flat screen tv's, stereo's, rice cookers and juicers. All paid in hard currency, especially US dollars. The people there looked healthy and well fed. At one point I thought to myself that this trade fair might have just been in South Korea. 

So the contrast when going outside the city now even feels bigger than before. As much as Pyongyang is growing, the countryside is still a forgotten place. The highway from Pyongyang to Wonsan is still abysmal, the people suddenly do not look so healthy any longer and the busy traffic in Pyongyang is nowhere to be found.

When arriving in Wonsan, a city on the east coast, it is hard to realize this is a city as big as Rotterdam in terms of population. It rather feels like a small, poor fishermen s village. Also here the roads are of poor quality and the streets are much less crowded than in Pyongyang.

But here are also enclaves of the rich people in Pyongyang. A summer camp for children feels surreal and the orphanage is only serves to take care for the children of party members. Not far from Wonsan we are brought to the ski resort. An insanely luxurious resort which doesn't serve any purpose other than satisfying the regime's upper echelons. 

The gap in terms of income in North Korea is visibly growing. While during the 1990's almost everyone in the country was poor and had to fight to survive, there is a certain class of people that have come out of these food crises stronger. They are the newly forming bourgeois in the country. They serve the political elites by providing them luxury goods, getting hard currency in return. And more people in the country are finding their creative ways in making money in a country where the standard socialist rations have stopped working for a long time. If only we in the West were able to support these entrepreneurs... 

This is just a short overview of my third trip to the DPRK last month. I will write more in detail about my travels to the DPRK. Next post: The Rise and Fall of the Mount Kumgang Tourist Zone.